حوض نقاشی معجون بی مزه ی هنر ها
نگاهی اجمالی به حوض نقاشی
بازیگری:
بازیگری بسیار ضعیف شهاب حسینی و نگار جواهریان که مخاطب تا آخر فیلم متوجه نمیشود مشکل آن ها چیست؟ ذهنی؟ جسمی؟
که اگر پاسخ را هرکدام بشنویم تناقض هایی بشدت واضح را مشاهده میکنیم.که گاهی اوقات فراموش میکنند معلول اند
هرچند این نقش بنظرم سخت ترین نقشی است که یک بازیگر می تواند داشته باشد
فیلمنامه:
فیلمنامه ای بدون تعلیق و با فیلمنامه یک خطی ساده که نویسنده به هیچ وجه نتوانسته از آن ایده استفاده ی لازم را ببرد در حالیکه با همین ایده به راحتی میشد فیلمی پر کشش ساخت اما این فیلم در هر ثانیه آن میتوان دکمه خاموش را فشرد
کارگردانی:
مازیار میری را نمیشناسم اما سکانس های تکه تکه یا بهتر بگویم پرده پرده دقیقا آدم را یاد تئاتر می اندازد فیلمبرداری و کارگردانی و تدوین تئاتری…استفاده از دوربین های ثابت هم ضعف دیگری بود که هیچ تحرکی را در فیلم نشان نمیداد حتا موقع دویدن آن دو در پی مینی بوس شرکت…
نکته مثبت آن نیز بخش های دراماتیک فیلم و نشان دادن دغدغه ی تمام پدرها هر چند با تمام مشکلاتشان و همچنین موضوع آن که معلولین بوده اند می باشد
هرچند همین موضوع موجب کاهندگی جذابیت فیلم می شود اما با کمی خلاقیت به راحتی می توانست اثری بدیع و شاهکار را در این عرصه عرضه نماید
البته نشان دادن ابعاد مختلف تحریم که اثر آن مستقیما بر روی مردم است آن هم مردم نیازمند و نه دولت و تکه آن مغازه دار نیز این نکته را روشن تر میسازد
در کل آن قدراز حوض نقاشی بدم آمده که فکر نکنم بار دیگر حتی طرف دی وی دی اش بروم
